DISCUSSIONUM PERIPATETICARUM T. II, L. VII
430
15
10
5
sit,
et rursus:
58
Rex autem vel lex animata est, vel legitimus princeps
.
Quam vocem et Plato et Aristoteles usurparunt.
Aristoteles deinde capite 7.: [262]
Principem vero, sive unus sive
plures sint earum rerum dominos esse circa quae nequeunt leges decer-
nere exacte, quia non sit facile universaliter declarare de omnibus.
59
Ex
Platone paululum est detortum, sic enim
Politico
:
60
Optimum vero
non est leges pollere, at virum cum prudentia regium scis quatenus? Soc.
Quomodo ais? Hosp. Quia lex nequaquam potis est optimum et iustis-
simum exacte circa omnia comprehendere, quod utilissimum sit iubere,
dissimilitudines enim hominum et actionum et quod nihil unquam hu-
manarum rerum, ut verbo dicam, quietem agant, nihil simplex sinant, in
nulla omnium rerum, ullo unquam tempore, artem declarare ullam.
Quatuor autem regni species illae, quas capite 10. recenset,
non sunt Aristotelis inventum, sed collectae ab eo ex historia
prima Laconum, secunda Barbarorum, tertia GraecorumAesym-
netarum, quarta Heroicorum, quarum quartam
vi
Diotogenes
Pythagoreus quoque descripsit:
61
Opera autem Regis tria: exerci-
tum ductare et iudicare et Deos colere,
et concludens:
62
Itaque ne-
58
ὁ δὲ βασιλεὺς ἤτοι νόμος ἔμψυχός ἐντι ἢ νόμιμος ἄρχων. [DIO-
TOG. Fragm. 71.21–22]
59
τὸν ἄρχοντα δέ ἄν τε εἷς ἄν τε πλείους ὦσι͵ περὶ τούτων εἶναι
κυρίους, περὶ ὅσων ἐξαδυνατοῦσιν οἱ νόμοι λέγειν ἀκριβῶς διὰ τὸ μὴ
ῥᾴδιον εἶναι καθόλου διορίσαι [δηλῶσαι] περὶ πάντων. [ARIST. Pol.
1282b.3–6]
60
τὸ δ΄ ἄριστον οὐ τοὺς νόμους ἐστὶν ἰσχύειν, ἀλλ΄ ἄνδρα τὸν
μετὰ φρονήσεως βασιλικόν. οἶσθ΄ ὅπῃ; {ΝΕ.} ΣΩ. πῇ δὴ λέγεις; ΞΕ. ὅτι
νόμος οὐκ ἄν ποτε δύναιτο τό τε ἄριστον καὶ τὸ δικαιότατον ἀκριβῶς
πᾶσιν {ἅμα} περιλαβὼν τὸ βέλτιστον ἐπιτάττειν. αἱ γὰρ ἀνομοιότητες
τῶν {τε} ἀνθρώπων καὶ τῶν πράξεων καὶ τὸ μηδέποτε μηδὲν ὡς εἰπεῖν
ἔπος ἡσυχίαν ἄγειν τῶν ἀνθρωπίνων οὐδὲν ἐῶσιν ἁπλοῦν ἐν οὐδενὶ
περὶ ἁπάντων καὶ ἐπὶ πάντα τὸν χρόνον ἀποφαίνεσθαι τέχνην οὐδ΄
ἡντινοῦν [οὐ δ΄ ἥν τινα οὖν]. [PLATO Plt. 294a–b]
61
ἔργα δὲ βασιλέως τρία͵ τό τε στραταγὲν καὶ δικασπολὲν καὶ
θεραπεύειν θεώς. [DIOTOG. Fragm. 71.23–24]
62
ὥστε ἀνάγκα τὸν τέλειον βασιλέα <καὶ> στραταγόν τε ἀγαθὸν
ἦμεν, καὶ δικαστὴν καὶ ἱερέα· [DIOTOG. Fragm. 72.3–5]
vi
corr. ex quarta
