DISCUSSIONUM PERIPATETICARUM T. II, L. V
264
Neque vero solas hasce causas quas ipse per se causas nun-
cupat, sed etiam accidentales, casum et fortunam, eos conside-
rasse, testis est ipse cum 2.
Physico
sermonem de eis institueret,
ita scribit:
12
Quidam enim etiam an esset vel ne dubitant. Nihil enim
fieri a fortuna aiunt, sed omnium esse quandam causam determina-
tam.
Fuisseque hanc antiquam opinionem, paulo post affirmat:
13
Veluti antiquus sermo dixit, is qui destruit fortunam.
Hippocrates:
14
Nobis sane casuales, causae vero non casuales.
15
Nihilominus horum
quaedam esse dicunt omnes a fortuna, quaedam vero non a fortuna.
Casum quoque eos novisse docet mox:
16
Sunt etiam quidam qui
et caeli huius et mundanorum omnium causantur casum.
Quin imo
naturam quoque priscos illos considerasse, eiusdem libri cap. 2.
idem commemorat Aristoteles:
17
Videtur vero natura et substantia
eorum quae natura sunt quibusdam esse primum subiectum cuique.
Nominatque Antiphontem:
18
Signum vero ait Antiphon.
vii
Et quae
sequuntur non pauca in hanc sententiam.
Necessitatem quoque in naturae rebus comperisse priscos
ipse docet 8. et 9. eius libri capitibus:
19
In hanc namque causam
12
ἔνιοι γὰρ καὶ εἰ ἐστὶν ἢ μὴ ἀποροῦσιν, οὐδὲν γὰρ {δὴ} γίγνεσθαι
ἀπὸ τύχης φασίν͵ ἀλλὰ πάντων εἶναί τι αἴτιον ὡρισμένον [ARIST. Ph.
195b.36–196a.2]
13
καθάπερ ὁ παλαιὸς λόγος εἶπεν, ὁ ἀναιρῶν τὴν τύχην.
[ARIST.
Ph. 196a.14–15]
14
ἡμῖν μὲν αὐτόματοι͵ αἰτίῃ δ΄ οὐκ αὐτόματοι.
[Hp. Alim. 14.2–3]
15
ὅμως τούτων τὰ μὲν εἶναί φασι πάντες ἀπὸ τύχης, τὰ δ΄ οὐκ ἀπὸ
τύχης.
[ARIST. Ph. 196a.15–16]
16
εἰσὶ δέ τινες οἳ καὶ τοῦ οὐρανοῦ τοῦ δὲ καὶ τῶν κόσμων [κοσμικῶν]
πάντων αἰτιῶνται τὸ αὐτόματον.
[ARIST. Ph. 196a.24–26]
17
δοκεῖ δ΄ ἡ φύσις, καὶ ἡ οὐσία ἡ τῶν φύσει ὄντων [ὄντoν] ἐνίοις
εἶναι τὸ πρῶτον ἐνυπάρχον [ὑποκείμενον] ἑκάστῳ͵
[ARIST. Ph. 193a.9–11]
18
σημεῖον δέ φησιν Ἀντιφῶν
[ARIST. Ph. 193a.12]
19
εἰς γὰρ ταύτον τὴν αἰτίαν ἀνάγουσι [ἀνάγκόσιν] πάντες͵ ὅτι
ἐπειδὴ τὸ θερμὸν τοιόνδη πέφυκεν καὶ τὸ ψυχρὸν καὶ ἕκαστον δὴ τῶν
τοιούτων͵ τὰ δὴ ἐξ ἀνάγκης ἐστὶ καὶ γίγνεται καὶ πέφυκε. καὶ γὰρ κᾂν
ἄλλην {αἰτίαν} εἴπωσιν͵ ὅσον ἁψάμενοι χαίρειν ἐῶσιν. [ARIST. Ph.
198b.12–15]
vii
corr. ex Antipho
10
15
5
