Petrićev platonizam u
Peripatetičkim raspravama
XIX
itd. – radi se gotovo uvijek o tekstovima koji su nastali kao kom-
pilacije u doba helenizma. No, to s filozofskog stanovišta ovog
rada nije relevantno: važno je da je Petrić mislio i uzimao to kao
starije izvore pri prokazivanju Aristotela te se njima poslužio u
argumentativne svrhe. Ta argumentativna metoda dominira u
drugom svesku
Discussiones peripateticae
. Druga tehnika je uspo-
ređivanje radi ukazivanja na primat platonske tradicije. Ona je
poglavito prisutna u trećem svesku. Petrić prvo navede Aristote-
lovu misao o nekom predmetu, a potom Platonovu ili nekog od
platonovaca. Da bi pokazao kako je Aristotelova misao o istoj toj
temi minorna u usporedbi s platonskom misli, Petrić se služi ne-
čim što uvelike podsjeća na sokratovsku opovrgavajuću (elenk-
tičnu) metodu. Naime, unutar samih Aristotelovih misli prona-
lazi proturječja te na taj način smatra samorazumljivim da misao
nekog tko sam sebi tako često proturječi ne može biti vrijedna.
Osobito se vrijednom tu pokazuje i Petrićeva nesklonost ar-
gumentu
ex auctoritate
, što je uostalom providno i iz njegova pre-
danog odbacivanja Aristotela. Premda je Petrić neskriveni pla-
tonovac, on ipak neće u Platona gledati kao u nedodirljiv izvor
svake istine: Platonov (ili petrićevsko-platonovski) se stav poka-
zuje ispravan zato što se konkurentski – Aristotelov – dokazao
neispravnim, kontradiktornim, prepisanim itd.
Na kraju valja spomenuti Petrićev pristup Aristotelovu teks-
tu na tekstualnoj razini. Petrić često citira Aristotela, prvo navede
Aristotelov grčki original, a zatim svoj prijevod na latinski. Pe-
trićev se grčki izvornik ne razlikuje na mnogo mjesta od grčkih
»kritičkih« izdanja kojima se danas služimo, a i kad se razlikuje,
odstupanja su tek rijetko bitno različita. Petrić, premda ne pristu-
pa Aristotelu »nepravedno«, tj. ne iskrivljuje ili izvrće Aristotelo-
ve formulacije, razlaže i rastače Aristotelovu filozofiju na način
da ona postaje gotovo potpuno neartikulirana i nekonzistentna.
Time što vadi citate iz konteksta i smješta ih u druge kontekste,
Petrić zapravo ruši tradicionalnu sliku Aristotelove znanosti kao
strukturirane cjeline i čini je, tako razglobljenu, ovisnom o dru-
gim izvorima.
Da bi prokazao Aristotela kao plagijatora, Petrić je skupio ve-
liku knjižnicu, besprijekorno je vladao grčkim jezikom i za svoje
