nam exigi, sacri theologi statuerunt. Hinc fortasse factum est, ut cum
Paulus Apostolus eorum mores optime cognovisset, similes habere
in sua schola discipulos exoptarit, quenlibet ratus e Stoica disciplina
ad Christianam religionem transire quam facillime posse, iuxta illud
Peripateticorum dictum, in habentibus symbolum facilis est transitus.
Doce Stoicum futuram vitam sine eum more suo vivere facque so­
lum, ut quaecunque propter virtutem agit, agat propter Christum,
quis eo erit in Christi schola eruditior? Is totus virtutibus addictus,
peccata fugiet solumque Deum aestimabit. Si dives erit, potens
honoribus et dignitatibus auctus, non exultabit; si pauper, imbecillis,
abiectus, non moerebit. Si gemmas aut pecunias amiserit, quia illas
commoda tantum, non etiam bona iudicat, non contristabitur. Si
bene moratam uxorem vel facile patietur incommodum vel similem
sperabit, se aut facere aut invenire posse. Si filium unum, gaudebit
in aliis, si unicum, Deo gratias aget, quod illum habuerit. Si iniuriam
accepit, non irascetur sed aut iustitiam aut clementiam adhibebit.
Conviciis neminem aut execrationibus lacesset, aliena non concupis­
cet, in desperationem nunquam incidet. Exilia, carceres, morbos,
immo etiam mortem ipsam aequo animo feret. Nihil timebit, benigne
faciet indigentibus ac denique absque ullis animi perturbationibus ea
praestabit, quae quilibet in Christi fide exercitati facere tenentur. Si
forte autem in peccatum inciderit, toto vitae suae tempore lugebit
atque moerebit, quod virtutem aliquando relinquerit atque a summo
bono, hoc est a Deo Optimo Maximo desciverit. Obsecro, quid nam
detrimenti afferat Christianae religioni Stoicorum doctrina, cum eadem
sint utriusque praecepta, licet in diversum finem tendentia? [...]
414
1,2,3,4,5,6 8,9,10,11